Bir kız çocuğunun gözlerinden akan renkler, kelimelere dönüştü

Pagaruşa’da rüzgârın bile usulca estiği bir mahalle… Bir pencerenin arkasında, bir kız çocuğu oturuyor. Masasında birkaç boya, birkaç fırça ve solmuş bir defter… Ama o defterin içinde dünyalar saklı.

14 yaşındaki Elif Arslan, Koliçan Mustafa Kemal Atatürk İlköğretim Okulu’nun 8. sınıf öğrencisi. Ama ona “bir öğrenci” demek, gökyüzüne sadece mavi demek gibi olurdu. Çünkü Elif, içinde binlerce duyguyu barındıran bir ressam adayı. Ve belki de bir şairin yazamayacağını bir bakışla anlatan, bir fırça darbesiyle insanın kalbine dokunabilen biri…

“Renkleri seviyorum… Çünkü konuşamadıklarımı onlar söylüyor.”

Elif, içine dönük bir kız. Kalabalık ortamlarda çok konuşmaz, sorulduğunda tebessüm eder. Ama bir resmini gördüğünüzde anlarsınız ki o suskunluk bir dünya kadar dolu. Onunla konuşmak için kapısını çaldığımızda, önce utangaç bir gülümsemeyle açtı kapıyı. Sonra bir köşeye ilişti. Fırçasını eline aldı. Ve anlattı…

“Ben Elif. Resim yapmayı seven biriyim. Bazen çok konuşamam ama içimde hep bir şeyler olur. Onları kâğıda dökünce rahatlıyorum. Sanki biri beni dinlemiş gibi…

Resim benim için bir sığınak. Bazen üzgün oluyorum, bazen kızgın, bazen de anlam veremediğim bir şey var içimde. Ama fırçayı elime aldığımda her şey yavaşlıyor. İçimden bir rüzgâr geçiyor gibi… Renkler ellerime akıyor. Söyleyemediğim her şey tuvale dökülüyor.”

Elif’in en çok çizmeyi sevdiği şeyler şunlardır: Yalnız yürüyen çocuklar… Pencereden bakan insanlar… Bazen bir ağacın sadece gövdesi… En çok da tasarımlar…

“Çünkü hepimizin bir hikâyesi var ama herkes anlatamıyor. Ben onların yerine çizmeye çalışıyorum” diyor…

Elif bir gün büyük bir sergi açmak istiyor . “İnsanlar gelip resimlerime baktığında, kendilerinden bir şey bulsunlar istiyorum. Hatta hiç konuşmadan sadece baksınlar. Bir kadın ağlasın, bir çocuk gülsün. O zaman anlarım ki resmim konuşmuş.”

Elif sıradan bir genç kız değil. Renkleri sadece görmekle kalmıyor, onlara hayat veriyor. Fırçasıyla yalnızlığı anlatıyor, çizgilerle içindeki duyguları dışa vuruyor. Ama Elif’in başka bir hayali daha var: Bir gün kendi moda tasarımlarını insanların üzerinde görmek.

“Hayallerimi çizmekle başladım… Sonra onları bir gün dikebileceğime inandım.”

Elif’in odasında bir köşede boya kalemleri, bir köşede annesinden gizlice aldığı dikiş iğnesi duruyor. Defterinin arasında sadece resimler değil, elbise taslakları da var. Kimi zaman tül gibi narin, kimi zaman yağmurlu bir gün kadar hüzünlü…

“Renkler benimle konuşuyor gibi. Bazen içimde bir şey kırılıyor, anlatamıyorum. Ama kâğıda dökünce rahatlıyorum. Bir gün fark ettim ki sadece resim değil, elbise çizerken de kalbim atıyor. Belki bir gün birisi benim çizdiğim bir elbiseyi giyer. İşte o zaman gerçekten var olmuş gibi hissedeceğim.”

Moda tasarımı Elif için duyguların kıyafetlere dönüşmesi demektir.

“Bir insan sabah ne hissediyorsa ona göre giyinir ya, ben de insanlara duygularını gösterecek elbiseler yapmak istiyorum. Renklerle konuşmak gibi, kumaşlarla da hikâye anlatmak istiyorum.”

Çevresindekiler onu destekliyor…

“Annem her resmime “Bu senin kalbin mi?” der. Babam bazen sessizce gelip bakar, ama bir şey söylemez. Öğretmenim ise “Elif’in kalbi fırçanın ucunda,” dedi bir gün. O günden beri daha çok çizmeye başladım” diye ifade etti duygularını.

Son olarak, Elif… İnsanlara, özellikle yaşıtlarına şunları söylüyor

“Her insanın bir dili vardır. Ama bu dil illa kelimelerle olmaz. Kimisi yazar, kimisi dans eder, kimisi sadece susar. Benimki resim. Herkes kendi yolunu bulmalı. Sessizsen de olur… Ama içindeki sesi duymaktan korkma. Ben korkmadım. Şimdi her resmim bir ses, her fırçam bir cümle.”

Ve bir gün…

Belki bir şehir duvarında, belki büyük bir galeri salonunda, belki sadece bir okul panosunda… Elif’in bir resmiyle karşılaşacaksınız. Bakarken hiçbir şey demeseniz de kalbinizde bir şey kıpırdayacak. İşte o an bilin ki o sessiz kız, size dokundu…

Nazar ARSLAN