Akıl çok büyük bir lütuf, ama aynı zamanda korumasız; aklı, iman korur

• Önümüzdeki dönemde hiç Yahya Kemal, Mehmet Akif ve yakın dönemden de sezai Karakoç ve İsmet Özel gibi şairlerimiz olmayacak gibi hislere kapılıyorum. Siz, “Şiir, hayata ve varlığa bedel bir uğraştır, şair de bu bedeli ödemeye gönüllü kişidir. Bedavaya hatta ucuza ne şiir olur ne de şair olunur” diyorsunuz. İletişim araçlarının ucuz sohbetin “pahalı”, bakmanın ucuz görmenin “pahalı”, dinlemenin ucuz duymanın “pahalı” olduğu zamanlardan geçerken bedel ödemeye gönüllü kişiler mi ortadan kayboluyor yoksa bizler mi?

Şöyle söyleyeyim, ‘marifet iltifata tabi müşterisiz meta zayi’. Bu bir atasözü gibi bir beyit aynı zamanda. Marifet iltifata tabidir, müşterisiz meta zayidir. Ancak, buradaki iltifat hangi iltifat bunu düşünmemiz lazım. Toplumun iltifatı mı yoksa iltifatına hayran olunacak, iltifatına talip olunacak ah bana bir iltifat nazarıyla baksa denecek bir seçkinin iltifatı mı? Bunu iyi düşünmemiz lazım.

Böyle düşündüğümüz zaman tabi ki bizim nazarımıza çok seçkin insanların iltifatı çarpıyor. Dolayısıyla böyle baktığımız zaman toplumsal iltifatın çok da önemli olmadığını görüyoruz. Bu tabiri çok sevmem ama kullanayım kelimeyi, “Like” esiri olmaktan kurtarıyor. Bir seçkin beni beğensin, veya o hayatta değilse acaba o nasıl bir yazı yazsam beğenirdi, nasıl konuşsam beğenirdi, nasıl bir duruş sergilesem beğenirdi. Hatta şöyle söyleyeyim iç dünyamdaki duyguları nasıl yönetebilsem hiç daha zahiri bir şey aksetmedi ama iç dünyamdaki duyguları nasıl yönetebilsem “hah şimdi oldu Saadetin efendi” derdi, diye düşünüyorum ve bunu yapmaya çalışıyorum.

O zaman kabiliyet ve nasip noktasından baktığımızda pekala size de bize de eğer o nasip yazılmışsa ve o kabiliyet verilmişse bir Yahya Kemal olma yolu açılmıştır. Olabilirsiniz demiyorum ama olma yolu açılmıştır diyorum. Hiçbir zaman hayatta bedbin olmadım hep nikbin oldum. Bize öyle öğrettiler, ne kadar verilmişse başımızın üzerine deyip öptük başımızın üzerine koyduk. Hatta “Ne verseler ana şâkir, ne kılsalar ana şâd!” diyor şair. Onun için eyvallah diyoruz.

Yahya Kemal’i, Sezai beyi merhumu, Akif’i ve diğerlerini okuduğumuz zaman bize bir ufuk açılıyor. Bu aynı zamanda bize bir edebi zevk seviyesi sağlıyor ve aynı zamanda daha da önemlisi ruhumuzu terbiye ediyor. Ben isterseniz o Fuzuli’yi de ekleyeyim, Yunus Emre’yi de ekleyeyim. Hayatın farklı safhalarında bunlarla olan tanışıklığımız, dostluğumuz, muarefemiz devam ettiği sürece biz hayatı çok daha rahat ve çok daha kolay yaşarız.

Eğer kaderimizde varsa toplum olarak ve biz ona talip isek ve layık isek Cenab-ı Rabbülalemin bir Yahya Kemal de yollar, bir Sezai bey de yollar, bir Akif de yollar. Bundan hiç şüphem yok. Talip isek ve layık isek, bu kadar düşünüyorum ama olanlar iktifa etmeyi de biliyorum.

• Gazze. İnsanlığımızı sorgulatan, insanlığımızdan hicap ettiren kökleri yıllarca önceye dayanan ve gözlerimizin önünde 2 yıldır gerçekleşen bir soykırım. Buna rağmen devletlerin donukluğu bir kenara tüm dünyadan vicdanlı insanların ayağa kalktığı, boykot ettiği, gemilerle Gazze’ye gitmeye çalıştığı sivil bir başkaldırı. Mütercim Ayçin Kantoğlu, konuyla ilgili “İslam mevcut insan bakiyesinden memnun değil, kendisine yeni bir insan bakiyesi devşiriyor.” Yorumunda bulundu. Sizler de yıllar önce yanlış hatırlamıyorsam TRT yayınında “Bütün insanlara ‘ümmet olarak bakmak lazım. Kimi ümmet-i davet, kimi ümmet-i icabet” diye bir söz söylemiştiniz. Gazze, insanlık ve Müslümanlar hakkında neler söylersiniz?

Çünkü Efendimiz (sav) bütün insanlara gönderilmiştir. Bazı peygamberler bazı ümmetlere peygamber olarak gönderilmiştir, Ad kavmine, Semut kavmine gönderildiği gibi. Resulullah bütün insanlara ta ki kıyamet gelecek olana kadarki bütün insanlara peygamber olarak gönderilmiştir. O halde bizim vazifemiz, eğer biz ümmeti icabet isek, öyle kendimiz öyle görüyoruz inşallah öyleyizdir, kendimiz hakkında hüsn-i zan ediyoruz ve kendimiz hakkında peşiman oluyoruz ve kendimiz hakkında dua ediyoruz ve iltica ediyoruz ve sonra tabi ki dostlarımız hakkında dua ediyoruz, iltica ediyoruz. Öyleysek, ki öyleyiz, insanları hakikate davet edeceğiz. Hepsi Müslüman olacak diye bir kaide yok, ama davet bizim vazifemiz. Biz bunu yapmakla mükellefiz.

Gazze meselesi. Onu da söyleyeyim size. Modernite yani şöyle söyleyeyim, Cenab-ı Rabbülaleminin ahkamından bir haber bir insan topluluğu veya bildiği halde kale almayan bir insan topluluğu aklının emrindedir. Akıl da çok kolay nefsin hakimiyeti altına düşer. Akıl çok büyük bir lütuf, ama aynı zamanda korumasız. Aklı, iman korur. İman olmadığı zaman akıl çok kudretli bir alet ama direksiyonu kaybeder. Aklı ya kalp yönetecek ya nefis yönetecek. Kalp yönetmediği zaman nefis yönetir. Dolayısıyla akıl hesabını kitabını yapar, nefsin emrine uyar ve bu katliamı yapar.

Peki bu katliama biz şimdiye kadar niye duymuyorduk. Çünkü iletişim vasıtaları bu kadar mütekamil değildi. Eğer şu masada duran cep telefonu olmasa biz bunu yine anlamazdık. Basın kartellerinin, basın teröristlerinin televizyonlarına gazetelerine mahkum olsaydık biz Gazze’yi Akdeniz’in doğu kenarında güzel kumsalları olan bir sayfiye yeri olarak görürdük. Oradaki insanlardan haberimiz olmazdı. İletişim devrimi sayesinde, bu cep telefonu üzerinden kontrol harici, yani dünyanın en kudretli erkleri, iktidarları, matbuatı, basını görsel basını kontrol etmek istiyorlar. Kontrol harici ameller çıktı. Bütün insanlığın vicdanı rencide oldu ve tepkiler ortaya çıktı. İnşallah İslam dünyasının bu zor sınavı da burada bitmiş olur diye düşünüyorum.

Büyüklerimden öğrendiğim şöyle bir usul var. Cenab-ı Allah bize bu, bize derken İslam dünyasına söz ediyorum, tabi ki Gazze ahalisine ciddi bir imtihan sorusu olarak geldi. Bu zor imtihanı bize niçin verdi, biz nasıl bir suç işledik, nasıl bir kabahatte bulunduk ki böyle bir sıkıntıya maruz kaldık diye düşünüyorum.

Ama her zorluğun sonunda bir kolaylık her kolaylığı ardından bir zorluk vardır emri ilahisi mucibince ya Rabbi diyorum inşallah zorluk artık bitmiştir.

• İbrahim Kalın, “Batı medeniyetinin sözünü tükettiğini, İslam dünyasının ise kendi sözünü aradığını söylüyor. Siz de eski hayatımızda gerçekleştirilen medeniyet tasavvurunun, İslam medeniyetinin Osmanlı yorumu olduğunu ve bunu da “büyük ve kudretli bir ses” olduğunu nitelendiriyorsunuz? Önümüzdeki yüzyılda bu sersin yeni ve umut verici yankılarını duymak ve duyurmak için gençlere ne tavsiyelerde bulunursunuz?

Bu bir metod meselesi, bir usul meselesi. Ben o usulü daha tümüyle zihnimde tebellür ettiremedim. Ama size şunu söyleyeyim sadece gençlere değil kendime de söylüyorum.

Küreselcilerin çizdiği bir hayat pratiği var ve onun arkasında da bir hayat felsefesi var. Küreselcilerin ilkelerinden olabildiğince kendinizi koruyunuz, mahfuz tutunuz kendinizi. Bunun da çok pratik bir yolu var, müstağni kalınız. Yaşamak için küreselcilere muhtaç değilsiniz.

Rezzak-ı Alem sizi besler. Beslemediği zaman zaten canınızı alır. Çünkü tekeffül ediyor kendisi, her yarattığımın rızkını ben temin ederim diyor. Zaten etmezse nakise olur haşa. Cenab-ı Rabbülalemin yarattığının mutlaka rızkını da verir. Kurt, kuş buna dahildir, nebatlar da dahildir. Eğer bir nebat kuruyorsa onun ömrü zaten bitmiştir. İnsanlar da böyledir. Ha biz çalışacağız tabi ki uğraşacağız ama bileceğiz ki biz küreselcilere mahkum ve mecbur değiliz. Buradan başlamamız gerekiyor.

Ondan sonra nerde kalmış isek kadim ve özgün müktesebatımız onu tanıyacağız ve onun üzerine onu aynen tekrarlamayacağız. Dünyanın şartları değişti ama oradaki esasların ruhunu yakalayarak, onun üzerine yeni bir hayat pratiği inşa edeceğiz. Bu kuvveden fiile çıktığında görülecektir ki bu bir tahmin, aynı zamanda bir dua. Çok süratli bir şekilde bizim toplumumuz dönüşecek.

Peki bunu ben nerden çıkarıyorum. Batının akıllı insanları, akıllı modernistleri Müslümanların bu potansiyelini görüyorlar. Bu potansiyelin kuvveden fiile çıkması onları çok ürkütüyor. Çünkü modernite bitecek, zaten bitti de modernite şimdi uzatmaları oynuyor. Bir hayal alemi yarattı o hayal alemiyle henüz daha devam ediyor hadise.

Birincisi modernitenin bittiğini önce Müslümanlar anlayacaklar. Yeni bir hayat tarzı kurgulayacaklar. Sonra kendi toplumları anlayacak. Bütün toplumsal yapı değişecek dünyada. Bu olmasın diye Müslümanlara adete bu vakte kadar akla gelmeyen senaryolar üzerinde yeni olumsuz roller biçiyorlar. Bir tanesi şu; Afganistan’ın Müslüman olmasından aşağı yukarı 1.200 sene geçmiş, bu 1.200 senede Afganistan’daki sünni Müslümanların nefretini oradaki Buda heykelleri çekmemiş. Sonra Taliban diye bir şey çıkarttılar. Ne oldu zaten içine fitne fesatlık girdi Buda heykellerini infilak ettirip parçaladılar, dediler ki bunlar sanat düşmanı. Batılı insan çok ürktü. Müslümanlardan da ürkenler oldu. Sonra da DAEŞ diye bir şey çıkarttılar. Kendileri de konuşuyor, DAEŞ adamları diri diri kesiyor dediler, senaryo oldu ortaya çıktı. Bu ve bunun gibi hadiseler. Dolayısıyla bu tuzağa düşmeden, kendi kendimize şunu her zaman hatırlayarak hiç unutmayarak.

Eğer bir hadise olduysa o mutlaka “Ol” emriyle olmuştur. Müspet veya menfi.

Müspetleri şükürle, duayla, hamdla karşılarız. Menfileri de düşünürüz. Biz bu hadisenin neresindeyiz, bu hadisede rolümüz var mı veya bu hadisenin ol emriyle olması noktasında bizim ne gibi bir kabahatimiz oldu. Ben böyle bakıyorum dünyaya ve bu bakış bana bir hayat şevki, gücü, neşesi veriyor. Böyle devam ediyoruz.

• Sizinle sohbet etmek bitmesini isteyeceğim en son şeylerden biri. Ancak sizi daha fazla yormamak adına son olarak TIMEBALKAN aracılığıyla Makedonya ve Balkanlarda yaşayan soydaşlara, Müslümanlara ve vatandaşlara ne söylemek istersiniz?

Onları seviyoruz onlarda bizi seviyorlar. Biz muhabbet üzere halk olunmuşuz. Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl Muhammedsiz muhabbetten ne hâsıl. İnsanlar muhabbeti peygamberimiz (sav) ile tanıdılar. İnşallah bizi tanımayı devam edecekler, biz onlara muhabbet etmeye devam ediyoruz onlarda bize muhabbet ediyorlar bundan eminiz.